Türkiye Cumhuriyeti kurulduğu günden beri 12 cumhurbaşkanı görev yaptı. Görev yapan cumhurbaşkanlarından 4’ü partili, 4’ü asker, 3’ü partisiyle ilişkini kesmiş, 1’i de bürokrat. Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk cumhurbaşkanı aynı zamanda partisinin de genel başkanıydı. Mustafa Kemal Atatürk ve İsmet İnönü hem CHP Genel Başkanı sıfatını, hem de Cumhurbaşkanı sıfatını aynı anda taşıdı. Cumhurbaşkanı Celal Bayar, Demokrat Parti Genel Başkanlığı ile Cumhurbaşkanlığı sıfatını aynı anda taşıyan üçüncü isimdi.
***
27 Mayıs, Türkiye’nin ve Türk demokrasinin istikametini tersyüz etti. 4’üncü Cumhurbaşkanımız darbeci Cemal Gürsel, 5’inci Cumhurbaşkanımız da o iklimin devamı olarak Cevdet Sunay oldu. 1965 yılında millet iradesi yeniden boy gösterdi ancak 12 Mart Muhtırası’yla milletin iradesi tekrar hizaya getirildi. 6’ncı Cumhurbaşkanımız Fahri Korutürk de o hizanın neticesinde seçildi. Netekim 7’nci Cumhurbaşkanımız 12 Eylül darbesi neticesinde Kenan Evren oldu.
***
Kenan Evren’den sonra cumhurbaşkanlarımızda sivilleşme başladı. 8’inci Cumhurbaşkanımız Turgut Özal, 9’uncu Cumhurbaşkanımız Süleyman Demirel oldu. 10’uncu Cumhurbaşkanımız Ahmet Necdet Sezer sivil olmakla birlikte 28 Şubat postmodern darbesinin eseriydi nihayetinde.
***
Bugün parlamenter sistem naraları atanlar 2007’de sivil cumhurbaşkanlarından çok bıkmış olmalıydılar ki düzenledikleri cumhuriyet mitinglerinde “Ordu Göreve” pankartları açarak, parlamentonun yeni bir sivili cumhurbaşkanı seçmemesi için yeri göğü inletmişlerdi. “367” garabetiyle Türk demokrasisine büyük bir iyilik yaptılar. Parlamentonun cumhurbaşkanı seçmesini engelleyelim derken, milletin cumhurbaşkanı seçmesinin önünün açılmasına hizmet ettiler.
***
11’inci Cumhurbaşkanı Abdullah Gül de kendisinden önce seçilen Özal ve Demirel gibi partisinden istifa ederek seçilen isimler arasında yer aldı. 2014 yılında halk tarafından seçilen ilk Cumhurbaşkanı olarak tarihe geçen Recep Tayyip Erdoğan, 2017 Anayasa değişikliğinden sonra Atatürk, İnönü ve Bayar’dan sonra partili 4’üncü Cumhurbaşkanı oldu.
Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın Milli Görüş siyasetinin duayen isimlerinden Saadet Partisi Yüksek İstişare Kurulu Başkanı Oğuzhan Asiltürk’ü ziyaret etmesi ve ardından yapılan açıklamalar, “İttifaklarda değişiklikler mi oluyor” yorumlarına neden oldu.
*
Saadet Partisi, Cumhur İttifakı’nda yer alır mı onu zaman gösterecek ancak Saadet Partisi’nin Fetö’nün arzu ettiği bir ittifakın içinde yer almaması konusunda Milli Görüş geleneğinden gelen herkesin müttefik olduğunu rahatlıkla söyleyebiliriz.
*
Refah Partisi’nin kapatılmasının üzerinden 23 yıl geçti, önümüzdeki ay da 28 Şubat’ın 24’üncü yılını geride bırakmış olacağız.
*
O karanlık yıllarda Pensilvanya’da yaşayan karanlık ruhlu elebaşının nerede durduğu ve neler söylediği hâlâ hafızalarda tazeliğini koruyor.
*
İttifakların geleceğini biraz da bu gözle değerlendirmekte yarar var.
CHP lideri Kemal Kılıçdaroğlu, ‘sözde Cumhurbaşkanı’ ifadesini savunmak için meseleyi daha da berbat bir noktaya taşıdı ve “Seçimle cumhurbaşkanı olunmaz” dedi. Kılıçdaroğlu’na göre, seçim tek başına bir anlam ifade etmiyor, ardından yemin edilmeli ve tabii yemine sadık kalınmalı. Kılıçdaroğlu, kendini yemin komiseri ilan ederek, edilen yemine sadık kalınıp kalınmadığına karar verici olarak gösteriyor kendini.
“Muhalefet işte” deyip geçebiliriz normal şartlarda. 2007 yılında Meclis’e ve milletvekillerine cumhurbaşkanı seçtirmeyen zihniyetin, bugün halkın seçtiği cumhurbaşkanını meşru görmemesine kimsenin şaşırmaması gerekir. 2007’de “parlamento cumhurbaşkanı seçemez” diyenlerin, bugün güçlendirilmiş parlamenter sistemi demesine nasıl şaşırmıyorsak, aynı anlayışın bugün millet iradesini hor görmesine de şaşırmıyoruz.
Ancak burada üzerinde durulması gereken başka bir konu var: Sayın Kılıçdaroğlu madem kendini yemin komiseri ilan etti, o halde kendisine şöyle bir soru yöneltme hakkımız doğuyor: Kapalı kapılar arkasında ittifak yaptığınız HDP’li vekillerin yeminlerine sadık kaldıklarını düşünüyor musunuz?
Başörtülü olduğu için zulümle daha İstanbul Üniversitesi Fen-Edebiyat Fakültesi Tarih Bölümü’nde öğrenci iken tanıştı. Mezun olup öğretmenliğe başladıktan sonra da zulme uğramaya devam etti. Ama o hiç pes etmedi. Evet, Hakk’a kavuşan öğretmen Zekiye Yağmurcu’dan bahsediyorum. Meslek hayatımın ilk yıllarıydı, İstanbul’un her eğitim yuvasında zulüm vardı ve tabii direniş. Zekiye öğretmeni kimi zaman Beyazıt Meydanı’ndaki direnişte, kimi zaman Cerrahpaşa’daki hak arama mücadelesinde, kimi zaman Marmara İlahiyat önünde, kimi zaman Küçükköy İmam-Hatip Lisesi’nin önündeki mücadelede görüyordum. Onun mümine, muvahhide ve mücahide olduğuna sadece gözlerim değil, beyaz fotoğraf makinemin objektifi de şahittir.
